İlkokul öğretmenime gittim.Yazdan bu yana ilkkez.Aslında hergün bekliyor beni..Asansörde kapıcı ile karşılaştık. Daireyi sordum. Ben de ona çıkıyorum talebesi geliyormuş ekmek istedi dedi..:))
87 yaşında. Hastalıklarını saymaya başlayınca 8dk.sürüyor. Dün artık ölüyorum, yatakta bekledim ölümü işte geldi dedim diyor. Ayakta duramıyor.Gözleri görmüyor. Ama kadını yok.İstemiyor. Bana tarhana çorbası,bezelye yemeği pişirmiş.(bezelye mutlaka 3 numara olmalıymış.ben ilk kez duydum) Aslında tembihli..Onun için az yapmış.Kabak tatlısı da var dedi.Cevizini de ben kırdım koydum deyince ama hocam napıyosunuz bu kadar ,nasıl yapıyorsunuz bunları tek başınıza ?? sorusuna cevabı var.".O an mutfakta öleceğimi bilsem hiç ölmeyecekmişim gibi aynen eskisi gibi pişireceğimm ve o işleri yapacağımmm diyor. Kafa tutuyor herşeye, hastalığına,yalnızlığına,çaresizliğine!!
Fotoğrafınızı çekicem deyince aa dur saçım başım iyi mi bir bak dedi.Çok iyi dedim.Fularını düzeltti..
Önce ciddileşti.Poz verdi.

bu yazı beni vurdu.
YanıtlaSilMüthiş bir izlenim ve aktarım.Fotograflar çok şeyi anlatıyor.Öğretmenim gerçekten bakışlarıyla anlatıyor.Yalnızlığı beni çok üzdü...
YanıtlaSilSENDEN DİNLEMİŞ OLMAMA RAĞMEN SANKİ İLK DEFA DUYUYORMUŞCASINA GÖZLERİM DOLDU ELLERİNE SAĞLIK TATLIM
YanıtlaSilyalın, sıcacık ve etkileyici...
YanıtlaSilbu yazıyı belki 15 kez okudum ama her okuduğumda gözlerim doluyo, boğazim düğümleniyo..
YanıtlaSil